this is where competition starts


Μετά από καιρό διανύω την περίοδο του τι τελικά κερδίζω με το να σκέφτομαι τόσο, όχι για μένα, αλλά για τις καταστάσεις που με επηρεάζουν. Σπάω το κεφάλι μου, μέρα με τη μέρα, να ψάχνω όχι το σωστό και λογικό, αλλά το ηθικό που κάποτε θα έπρεπε να το επιχειρήσω εις βάρος του εαυτού μου. Μέχρι στιγμής, είμαι καλά, αλλάζω οπτικές γωνίες και αλλιώνω το εσωτερικό. Αισιοδοξία υποσχέθηκα και τίποτα δεν εφαρμόζεται πάνω σε αυτό. Θα έπρεπε να το κάνω, στην τελική ίσως με έκανε κι εμένα καλύτερα, θα μπορούσε.
Λοιπόν, είναι περίεργο. Προσπαθώ να υποδείξω και να αποδείξω κάτι το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να μην υπάρχει. Κάτι ίσως και να γινόταν, το ξέρω. Έχουν ηρεμίσει όλα και τα πιστεύω μου έχουν υπερνικήσεις τις καταθλιπτικές μου φάσεις. Και χρωστάω πολλά σε πολλούς, που ευθύνονται για όλο αυτό. Ένα «ευχαριστώ» που δεν θα ακούστει ποτέ.
Έρχεται μία καινούργια μέρα και προσμένω σε κάτι καινούργιο που να πηγάζει από μένα. Ας κοιμηθώ με αυτην την ανάμνηση που κάποτε έγραψα εδώ μέσα. Διασκορπισμένες σκέψεις, που ευχαριστώ σε όποιον τις διαβάζει. Ελπίζω να χαμογελάτε ό,τι κι αν σας τυχαίνει, και να είστε δυνατοί, ο πόνος μας κάνει να αισθανόμαστε. Καληνύχτα σας!