this is where competition starts

Μετά από καιρό διανύω την περίοδο του τι τελικά κερδίζω με το να σκέφτομαι τόσο, όχι για μένα, αλλά για τις καταστάσεις που με επηρεάζουν. Σπάω το κεφάλι μου, μέρα με τη μέρα, να ψάχνω όχι το σωστό και λογικό, αλλά το ηθικό που κάποτε θα έπρεπε να το επιχειρήσω εις βάρος του εαυτού μου. Μέχρι στιγμής, είμαι καλά, αλλάζω οπτικές γωνίες και αλλιώνω το εσωτερικό. Αισιοδοξία υποσχέθηκα και τίποτα δεν εφαρμόζεται πάνω σε αυτό. Θα έπρεπε να το κάνω, στην τελική ίσως με έκανε κι εμένα καλύτερα, θα μπορούσε.

Λοιπόν, είναι περίεργο. Προσπαθώ να υποδείξω και να αποδείξω κάτι το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να μην υπάρχει. Κάτι ίσως και να γινόταν, το ξέρω. Έχουν ηρεμίσει όλα και τα πιστεύω μου έχουν υπερνικήσεις τις καταθλιπτικές μου φάσεις. Και χρωστάω πολλά σε πολλούς, που ευθύνονται για όλο αυτό. Ένα «ευχαριστώ» που δεν θα ακούστει ποτέ.

Έρχεται μία καινούργια μέρα και προσμένω σε κάτι καινούργιο που να πηγάζει από μένα. Ας κοιμηθώ με αυτην την ανάμνηση που κάποτε έγραψα εδώ μέσα. Διασκορπισμένες σκέψεις, που ευχαριστώ σε όποιον τις διαβάζει. Ελπίζω να χαμογελάτε ό,τι κι αν σας τυχαίνει, και να είστε δυνατοί, ο πόνος μας κάνει να αισθανόμαστε. Καληνύχτα σας!

but in my mind I could still climb inside your bed !

Τίποτα πλέον δεν καθορίζει το που πάω και το τι κάνω, παρά μόνο η ανεπαρκής παρουσία σου που στοιχιώνει το οτιδήποτε βρίσκεται ανάμεσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Ακόμα κι εμένα. Με ανατριχιάζει η αίσθηση του «δεν σε έχω, ανήκεις αλλού», με σκοτώνει, με διαλύει και με σπάει σε κομμάτια, θρυματίζοντας με σαν να είμαι γυαλί. Το αξίζω!; Βασανίζομαι για κάποιον ο οποίος δεν νοιάζεται για μένα, δεν τον ενδιαφέρω και με αποφεύγει. Λοιπόν πρέπει να συνεχίσω να τον αγαπάω, να είναι η ζώη μου, να του δίνω τα πάντα ακόμη κι δεν υπάρχω πλέον μέσα του!; Ναι πρέπει. Ακόμη κι αν δεν σημαίνω τίποτα γι’αυτόν, πρέπει να υπάρχω για να ξέρω αν είναι καλά, ακόμη και χωρίς εμένα. Ακόμη κι αν εγώ μένο στο τίποτα και καταφεύγω στο κενό, σε ένα μαύρο κενό που με βυθίζει ακόμα περισσότερο στο άρωμα σου, στο άγγιγμα σου… στα πάντα. Κάποτε ένιωθα τυχερή που σε είχα, τώρα νιώθω νεκρή που δεν σε έχω. Κάποτε σε θεωρούσα δεδομένο, πλέον σε θεωρώ «δικό της». Το θέμα δεν είναι ότι δεν είσαι εδώ, το θέμα είναι ότι εγώ δεν έφυγα ποτέ. Μπορώ να στο ορκιστώ αυτό, μπορώ να τον ορκιστώ στον οποιοδήποτε ότι πότε δεν έπαψα να σε σκέφτομαι, να σε λησμονώ και να σε χρειάζομαι. Πέρασα τόσες βραδιές ηδονής και όμως μετά από λίγο καιρό όλες έμοιαζαν ίδιες, χάσιμο χρόνου. Σ’αγαπάω. Το λέω με κάθε σιγουριά πλέον, καθώς εφύγες, οριστικά κι όμως θα πέθενα για να σε ξανανιώσω. Θα έκανα τα πάντα για να σε ακούσω να μου λες «είμαι εγώ τώρα, μην ανυσηχείς για τίποτα». Το είχαμε πει τόσες φορές… Η «παλιά», όπως λες, Υρώ βρίσκεται ακόμη μέσα μου, απλώς πως γίνεται να ανθίσει ένα λουλούδι όταν δεν έχεις τίποτα να του προσφέρεις; Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, το τέλος πλησιάζει και εγώ το μόνο που κάνω είναι περιμένω να μου πεις ότι μ’αγαπάς. Πρέπει να ξυπνήσω, δεν πρόκειται να το ξανακούσω, δεν πρόκειται να νιώσω ξανά όπως τότε. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου, ότι εάν γυρνούσες μία τελευταία φορά, θα σε κρατούσε με την δύναμη μου, θα σε τιμούσα με αξιές που σου αρμόζουν και δεν θα ξαναεκλαίγες πότε. Πότε ξανά, δεν θα άκουγα στο τηλέφωνο να κλαις, ούτε μία σταγόνα. Κι όμως τα λέω αυτά και βρέχω το κορμί μου το οποίο διψάει για ένα σου χάδι. Τι άλλο πιο απλό, πιο βαθύ και πιο αληθινό από τον 1,5 χρόνο που πέρασα δίπλα σου…

μετόπωρον

Φθινόπωρο, επιτέλους. Ήρθε όπως του αρμόζει. Με όλες τις τιμές. Υποδοχή, από νωρίς το πρωί, σε σχολικές αυλές και αναλήψεις υπηρεσίας. Βγες σε ένα ψυχρό μπαλκόνι απ' όπου θα σε διώξουν άρον άρον οι πρώτες επίμονες ψιχάλες που θα εξελιχθούν σε μπόρα όμορφη. Στη μυρωδιά του νωπού χώματος και στα ρυάκια που κυλούν στα τζάμια. Φύλαξε τις καλοκαιρινές αναμνήσεις, να 'χεις να σκέφτεσαι και να αναπολείς.
Τα φύλλα να σέρνουν τα ξερά κορμιά τους στην άσφαλτο. Έρμαια του ανέμου να τρίζουν σε κάθε φύσημα. Η φωνή του ανέμου να συλλαβίζει το όνομα σου. Να παίρνει φωνή από την σκέψη μου: σ' αγαπάω. Ψιθυρίζει ανάμεσα στα φυλλώματα: Φθινόπωρο. Δεν είναι Φθινόπωρο, αλλά ο Παράδεισος.

all you need is art

no surprises

Πως γίνεται να ζεις κάτι που σε καθιστά «ολοκληρωμένο» όταν τα πάντα γύρω σου σε κατακλύζουν!; Βρίσκω ανούσιο το γεγονός να προσπαθώ να ζήσω την ζωή που είχα, με επιπλέον πίεση, πίεση και πίεση. Αρχικά να θέλεις να ασχοληθείς με κάτι που σε γεμίζει, το οποίο θα σε υπόχρεωσει να έχεις κάποιον πάνω από το κεφάλι σου, ο οποίος είτε θα κρίνει, είτε θα σχολιάζει είτε θα κατακρινεί την κάθε σου κίνηση. Είναι δυνατόν να συνεχίσεις; Και αν συνεχίσεις που φτάνεις; Στο σημείο όπου θα εύχεσαι να σκάσεις, να αφήσεις τα πάντα – ακόμη κι αυτά που αγαπάς – και να κλειστείς σε 4 τέσσερις τοίχους, ή στο να καταφέρεις να αποκτήσεις το «δικαίωμα» να ζήσεις και να απολάυσεις αυτό που σε εκστασιάζει και σε ερεθίζει χωρίς κανέναν!; Και ποιο είναι το καλύτερο από αυτά; Να σε προστατεύουν ή να προστατεύεσαι;

Χιλιάδες ερωτήματα βυθίζουν το μυαλό μου σε μία μελαγχολία, σε μία επιθύμια να αντικρίσω μόνο τα μάτια του, να νιώσω μόνο τα χείλη του πάνω στο κορμί μου ή να ζεστάνει η ανάσα του τον λαιμό μου. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω κι από πού να τελειώσω. Κάθε μέρα που περνάει είναι σαν μία τεράστια ημέρα αναμονής, μέχρι να φύγει το συναίσθημα της αιχμαλωσίας από πάνω μου. «Δύο μήνες…» σκέφτομαι κάθε βράδυ. Δύο μήνες και όλα θα τελειώσουν, θα ξαναρχίσω να θυμάμαι. Αλλά τι μπορεί να συμβεί μέσα σε δύο ολόκληρους μήνες; Τα πάντα σχεδόν. Να κερδίσω το λότο, να καταστραφεί ο κόσμος, να πεθάνω… Τα πάντα. Αλλά ακόμα κι αν όλα πάνε κατ’ ευχήν, τι θα γίνει μετά; Θα συνεχίσω να υπάρχω χωρίς καμιά ενόχληση, χωρίς κανένα εμπόδιο; Αδύνατον. Σίγουρα θα ζω κάτι καινούργιο, αλλά δεν θα έχει αλλάξει τίποτα. 

Eίναι ό,τι πιο όμορφο... ήταν ό,τι πιο όμορφο

Σ' ευχαριστώ τόσο για τις υπέροχες αυτές στιγμές που μου χάρισες. 

Όταν σε βρήκαμε πίστευα ότι θα ήσουν για πάντα μαζί μου, δυστυχώς όμως, έφυγες νωρίς. Ακόμα να συνειδητοποιήσω ότι δεν ζεις πια μαζί μας. Νομίζω ότι θα κατεβώ στην πιλοτή και θα σε βρω εκεί, είτε να κοιμάσε, είτε να γαβγίζεις. Μου είσαι απαραίτητη... Βλέπεις η συνήθεια έχει τεράστια δύναμη. Σ' αγαπάω μικρή μου Νάντυ, πάντα θα σ' αγαπάω... Γιατί δεν ήσουν σκύλος, αλλά μέλος της οικογένειας... 4/5/11

To τραβάτε με κι ας κλαίω

Είσαι μεγάλος και τρανός "Θεός". Ήρθες ουσιαστικά σε αυτόν τον κόσμο μόνο γι' αυτήν την ώρα, και γι' αυτήν την εβδομάδα, για να σταυρωθείς, να "αναστηθείς" και να "σώσεις" τους πάντες από το "κακό" με το δικό σου αίμα. Είναι συνειδητή και προαποφασισμένη πράξις, μερικών χιλιάδων ετών τουλάχιστον πριν, όπου κινείς τα νήμματα στο παρασκήνιο, προσπαθώντας να νικήσεις αυτό που εσύ θεωρείς ως "απόλυτο κακό". Και άντε μέχρι εδώ καλά.

Ιστορικώς κανένας από τους προηγηθέντες αν και "αδύναμους ανθρώπους" ούτε κλαψούριζε την ώρα του "μαρτυρίου", ούτε το έκανε reality show. Κάθησε και έδωσε το αίμα του και την ψυχή του για τον "παράδεισό" σου, ήρεμος, αγέρωχος και αποφασισμένος.

Εσύ όμως; Ολόκληρος "Θεός"; Την μία κλαψουρίζεις στο όρος των Ελαιών, την άλλη αφήνεις τον Ιούδα να σε "προδώσει", αντί να πας μόνος σου στους φαρισσαίους και να τους πεις, "ορίστε ρε πούστηδες εδώ είμαι, ήρθα από μόνος μου, αφού θεωρείτε ότι εγώ είμαι ο προδότης και ο ενάντιος στον νόμο που ο ίδιος έδωσα σε εσάς". Μετά πας εμπρός στον Πόντιο Πιλάτο. Αντί να του πατήσεις και αυτουνού κανά - δυό μπινελίκια (και τι φοβάσαι, αυτό που ήδη έχεις ο ίδιος προαποφασίσει, ήτοι ότι θα σταυρωθείς ούτως ή άλλως), κάθεσαι σαν κότα, ολόκληρος "Θεός". Μετά σε στέλνουν στον Ηρώδη Αντύπα. Αντί να τους πεις "άντε γαμηθείτε, σταυρώστε με να τελειώνετε και εσείς και εγώ, δεν πάω πουθένα, ούτε αναγνωρίζω την δικαιοσύνη σας", κάθεσαι σαν "αδερφή" και πηγαίνεις να σε μαστιγώσουν, να σου χώσουν και χλαμύδα, και να σου κάνουν τα μύρια όσα εξευτελιστικά. Γιατί;

Γιατί εσύ που "κυνηγάς" τους πάντες και τα πάντα εάν αποτολμήσουν να "αποκλείνουν" από τον "νόμο" σου, κάθεσαι σαν κότα μπροστά στην εξουσία των μιαροδέστερων εκ των ανθρώπων (όπως και εσύ ο ίδιος είχες πει με το περίφημο "διυλίζετε τον κώνωπα και καταπίνετε την κάμηλο"); Έγιναν ξαφνικά "σωστοί" και "ικανοί" εξουσιαστές για να σε "κρίνουν"; Και άντε πες όλα αυτά, έστω ...

Αμ αυτό το reality show τύπου fame story πάνω στο σταυρό τι το ήθελες, και δεν υπήρχαν και κάμερες εκείνη την εποχή να σε τραβάνε σε video; Ούτε τον σταυρό σου δεν μπορούσες να σηκώσεις; Ήτανε βαρύς; Ok. Αλλά και το ξύλο του σταυρού, εσύ το είχες διαλέξει, σύμφωνα με την εκκλησιαστική πάραδοση, αφού αυτό ήταν το δένδρο που βγήκε από το σώμα του Αδάμ, όταν πέθανε και του εφύτευσαν σπόρους στο στόμα του, κατά την δική σου υπόδειξη. Δεν ήξερες πόσο ζύγιζε; Και καλά, εσύ μπορούσες να σηκώσεις συγχρόχως όλη την αμαρτία του κόσμου, όπως αναφέρει η εκκλησιαστική παράδοση, αλλά όχι και έναν βαρύ σταυρό επιπλέον; Δηλαδή σήκωνες όλο το πνευματικό βάρος και σε νίκησε η ύλη, εσένα τον "μέγα δημιουργό" του κόσμου;

Και άντε πες έστω, ήτανε ζόρι, έπεσες και λίγο έξω εσύ ο αλάθητος στους υπολογισμούς σου. Ουδείς αλάθητος, ακόμα και "Θεός". Αμ αυτό το show, με την μητέρα σου και τον Ιωάννη, όπου της παρέδωσες ως υιόν, εκείνον, τι το ήθελες ρε γαμώτο; Δεν μπορούσες να πεις, "Μάνα με συγχωρείς, δεν βλέπεις ότι είμαι απασχολημένος, και ότι προσπαθώ να σώσω τον κόσμο; Μόλις τελειώσω και αναστηθώ, θα τακτοποιήσουμε και τα οικογενειακά μας. Υπομονή, τρεις μέρες είναι, θα περάσουνε".

Μπα, σιγά μην το έλεγες αυτό. Άσε πια αυτό το νερό και όξος. Αφού τους ήξερες ότι είναι καθίκια, και δεν θα σου δώσουν τίποτα που να πίνεται, γιατί τους το ζητάς και μετά προφανώς δεν το πίνεις; Γάμα τους! Αφού εσύ ο ίδιος είπες ότι είναι τόσο άχρηστοι, τί κάθεσαι και ασχολείσαι μαζί τους; Έτσι κι αλλιώς, λίγος χρόνος ζωής σου έχει μείνει. Η ανακοπή καρδιάς σε περιμένει, και έτσι δεν θα ζήσεις μέχρι το βράδυ, όπως οι ληστές εκ δεξιών και εξ αριστερών. Σιγά τώρα, για τα λίγα λεπτά πριν το astral projection σου, χάλασε ο κόσμος. Αμ και αυτό με τους ληστές, άλλη φάση. Έστω αυτό είναι το σημείο, όπου προσπαθείς έστω και με τα χίλια ζόρια να σταθείς στο "ύψος" του αυτοσεβασμού σου ως "Θεός". Γιατί για τα άλλα τι να πω, δεν τρώγονται με τίποτα ρε γαμώτο. Fame story και ξερό (άρα νηστήσιμο) ψωμί ήτανε η όλη φάση. 
  
Aλλά ξέχασα....δεν υπάρχεις.