this is where competition starts


Μετά από καιρό διανύω την περίοδο του τι τελικά κερδίζω με το να σκέφτομαι τόσο, όχι για μένα, αλλά για τις καταστάσεις που με επηρεάζουν. Σπάω το κεφάλι μου, μέρα με τη μέρα, να ψάχνω όχι το σωστό και λογικό, αλλά το ηθικό που κάποτε θα έπρεπε να το επιχειρήσω εις βάρος του εαυτού μου. Μέχρι στιγμής, είμαι καλά, αλλάζω οπτικές γωνίες και αλλιώνω το εσωτερικό. Αισιοδοξία υποσχέθηκα και τίποτα δεν εφαρμόζεται πάνω σε αυτό. Θα έπρεπε να το κάνω, στην τελική ίσως με έκανε κι εμένα καλύτερα, θα μπορούσε.
Λοιπόν, είναι περίεργο. Προσπαθώ να υποδείξω και να αποδείξω κάτι το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να μην υπάρχει. Κάτι ίσως και να γινόταν, το ξέρω. Έχουν ηρεμίσει όλα και τα πιστεύω μου έχουν υπερνικήσεις τις καταθλιπτικές μου φάσεις. Και χρωστάω πολλά σε πολλούς, που ευθύνονται για όλο αυτό. Ένα «ευχαριστώ» που δεν θα ακούστει ποτέ.
Έρχεται μία καινούργια μέρα και προσμένω σε κάτι καινούργιο που να πηγάζει από μένα. Ας κοιμηθώ με αυτην την ανάμνηση που κάποτε έγραψα εδώ μέσα. Διασκορπισμένες σκέψεις, που ευχαριστώ σε όποιον τις διαβάζει. Ελπίζω να χαμογελάτε ό,τι κι αν σας τυχαίνει, και να είστε δυνατοί, ο πόνος μας κάνει να αισθανόμαστε. Καληνύχτα σας!

but in my mind I could still climb inside your bed !

Τίποτα πλέον δεν καθορίζει το που πάω και το τι κάνω, παρά μόνο η ανεπαρκής παρουσία σου που στοιχιώνει το οτιδήποτε βρίσκεται ανάμεσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους. Ακόμα κι εμένα. Με ανατριχιάζει η αίσθηση του «δεν σε έχω, ανήκεις αλλού», με σκοτώνει, με διαλύει και με σπάει σε κομμάτια, θρυματίζοντας με σαν να είμαι γυαλί. Το αξίζω!; Βασανίζομαι για κάποιον ο οποίος δεν νοιάζεται για μένα, δεν τον ενδιαφέρω και με αποφεύγει. Λοιπόν πρέπει να συνεχίσω να τον αγαπάω, να είναι η ζώη μου, να του δίνω τα πάντα ακόμη κι δεν υπάρχω πλέον μέσα του!; Ναι πρέπει. Ακόμη κι αν δεν σημαίνω τίποτα γι’αυτόν, πρέπει να υπάρχω για να ξέρω αν είναι καλά, ακόμη και χωρίς εμένα. Ακόμη κι αν εγώ μένο στο τίποτα και καταφεύγω στο κενό, σε ένα μαύρο κενό που με βυθίζει ακόμα περισσότερο στο άρωμα σου, στο άγγιγμα σου… στα πάντα. Κάποτε ένιωθα τυχερή που σε είχα, τώρα νιώθω νεκρή που δεν σε έχω. Κάποτε σε θεωρούσα δεδομένο, πλέον σε θεωρώ «δικό της». Το θέμα δεν είναι ότι δεν είσαι εδώ, το θέμα είναι ότι εγώ δεν έφυγα ποτέ. Μπορώ να στο ορκιστώ αυτό, μπορώ να τον ορκιστώ στον οποιοδήποτε ότι πότε δεν έπαψα να σε σκέφτομαι, να σε λησμονώ και να σε χρειάζομαι. Πέρασα τόσες βραδιές ηδονής και όμως μετά από λίγο καιρό όλες έμοιαζαν ίδιες, χάσιμο χρόνου. Σ’αγαπάω. Το λέω με κάθε σιγουριά πλέον, καθώς εφύγες, οριστικά κι όμως θα πέθενα για να σε ξανανιώσω. Θα έκανα τα πάντα για να σε ακούσω να μου λες «είμαι εγώ τώρα, μην ανυσηχείς για τίποτα». Το είχαμε πει τόσες φορές… Η «παλιά», όπως λες, Υρώ βρίσκεται ακόμη μέσα μου, απλώς πως γίνεται να ανθίσει ένα λουλούδι όταν δεν έχεις τίποτα να του προσφέρεις; Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, το τέλος πλησιάζει και εγώ το μόνο που κάνω είναι περιμένω να μου πεις ότι μ’αγαπάς. Πρέπει να ξυπνήσω, δεν πρόκειται να το ξανακούσω, δεν πρόκειται να νιώσω ξανά όπως τότε. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου, ότι εάν γυρνούσες μία τελευταία φορά, θα σε κρατούσε με την δύναμη μου, θα σε τιμούσα με αξιές που σου αρμόζουν και δεν θα ξαναεκλαίγες πότε. Πότε ξανά, δεν θα άκουγα στο τηλέφωνο να κλαις, ούτε μία σταγόνα. Κι όμως τα λέω αυτά και βρέχω το κορμί μου το οποίο διψάει για ένα σου χάδι. Τι άλλο πιο απλό, πιο βαθύ και πιο αληθινό από τον 1,5 χρόνο που πέρασα δίπλα σου…